الیزابت

الیسای عزیزم؛کودک بی نظیر من؛   14  ماه گذشت از آن روز به یاد ماندنی.و حالا، کلی بزرگ شده ای و فهیم، بیش از هر زمان دیگری.   آزمون و خطا کردنت، شیطنت هایت ؛ آرامشت، این مهربانی و تکرار کردن هایت را،همه شان را محو ام، محــــو تماشا.   آدم از داشتن فرزندی چون تو، مسرور و مغرور نباشد، چه کند؟   این روز ها، عاشق اسباب بازی هایت هستی. هاپو یت را خیلی دوست داری  و اولین چیزیست که بعد از بیدار شدنت  بدنبالش هستی .   از دیروز هم که  با کلاغ  دوست شده ای و مدام  صدای کلاغ را در می آوری و می گویی؛ قا قا قا قا   این روزها دلرب...

گفته بودی :   که چرا محو تماشای منی؟ و چنان مات، که یک دم مژه بر هــم نزنی؟ !   مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود، ناز چشمان تو، به قدر مژه بر هم زدنی .   مهــــربانِ بی حد و مرزمن   یاد گرفته ای که بوس کنی ! لبان صورتی رنگ ات را غنچه وار جمع می کنی و بوسه، هدیه می دهی .       می دانی؛ با این بوسیدنت، افتاده نوازی می کنی . اینکه ما را می بوسی، افتاده نوازی ست، و من چه می توانم بگویم از آن لحظه؟ !     گاهی هم بوسیدنت، ...